به اینکه اهل هیچ چیز نباید باشم

به نظر میرسد این روزها بیمارگونه بودنم را بازهم به یاد آورده ام. به اینکه اهل هیچ چیز نباید باشم و هیچ چیز نباید اهل من باشد. انگار به این تفکر خالی رهاکننده بازهم دچار شده ام. به تشدید بیخابی و تشدید بسته های رنگارنگ قرص. به چیزی که میدانم به نابودی نزدیکم میکنند.

اما این همان جایی ست که بیشتر عمرم را با آن زندگی کرده ام. حس تعلق به آن را در خودم بارور کرده ام. میدانم به نابودی نزدیکم میکند. اما من انگار به نابودی متعلق ام. همانجایی که باید باشم انگار خود نابودی است. درست جایی که تصاویری از گذشته را به یادم می آورد. تصاویر وحشتناکی ست. اما دیگر نمیترساندم.

هنوز هم در عمق چشم های تو زنی ست

که خودش را بدون حرف زدن به من میفهماند

من زبان چشم های تو را که فهمیدم

پابندت شدم..